Federer: Będę tęsknił za tenisem

Roger wie, że koniec kariery jest bliżej niż dalej.

---

W najnowszym wydaniu niemieckiej gazety Zeit ukazała się rozmowa z notowanym na czwartym miejscu w rankingu ATP Rogerem Federerem. 38-latek z Bazylei nadal czuje ogromną motywację i chce wrócić do najwyższej formy:

„Na początku martwiłem się tylko o swoje zdrowie, ale teraz naprawdę brakuje mi uczucia gry przy pełnym stadionie. Wiem, że czas zakończenia kariery jest coraz bliżej i myślę, że będzie mi bardzo brakowało touru. Muszę być cierpliwy i pracować dalej. W tym momencie łatwo byłoby mi zakończyć karierę, ale chcę nadal dawać sobie możliwość czerpania radości z tenisa. Rehabilitacja przebiega dobrze. Zamierzam poświęcić cały swój czas, aby wrócić do najwyższej formy.”

Najważniejszym momentem w karierze był dla Szwajcara triumf na kortach Wimbledonu w 2003 roku:

„Moje pierwsze zwycięstwo na Wimbledonie jest tym, co od razu przychodzi mi na myśl, gdy słyszę to pytanie. Zwycięstwo w tym turnieju było tym, o czym zawsze marzyłem w dzieciństwie i patrzenie na to, jak nagle staje się to rzeczywistością, było magią. To był najpiękniejszy i najważniejszy moment w całym moim sportowym życiu.”

Przełomową chwilą była przegrana Federera z Franco Squillarim w Hamburg European Open 2001:

„Grałem źle i skończyłem łamiąc rakietę. Widziałem, jak moja rodzina, mój zespół, moi trenerzy patrzyli na mnie i czułem, że już nigdy więcej nie będę mógł tego zrobić. Musiałem się zmienić na dobre. To był długi proces. Miałem pomoc psychologa. Znalezienie idealnej równowagi pomiędzy pasją a spokojem zajęło mi dwa lata.”

Rodzice byłego lidera rankingu ATP nie szczędzili pieniędzy na treningach swojego syna:

„Moi rodzice wydawali około 30 000 franków szwajcarskich rocznie na moje treningi tenisowe (w tej chwili byłaby to równowartość 28 000 euro), ale byli nieco sceptyczni, że mogę zostać profesjonalistą. Kiedy skończyłem 16 lat, zasugerowałem, że porzucę studia, żeby skupić się całkowicie na tenisie. Mój ojciec powiedział mi, że mam 2 lata. Gdyby w tym czasie nie pojawiły się oczywiste szanse na zostanie profesjonalistą, wróciłbym od razu do szkoły. Powiedziałem mu, że ufam sobie, że myślę, że posiadam coś wyjątkowego i na szczęście wkrótce zostałem numerem 1 wśród juniorów.”